Zakochanie Drugie

Strach

Why I am so emotional?

No it’s not a good look gain some self-control

And deep down, I know this never works

But you can lay with me

So it doesn’t hurt?

Przymknięte w pół powieki walczą jeszcze na skraju z Twoja podświadomością która kreuje coraz to bardziej przerażające historie. Boisz się, że zaśniesz. Boisz się, że znów przeniesiesz się do krainy wiecznego bólu, przeraźliwego krzyku. Boisz się, że we śnie spotkasz  Aniele. Boisz się spotkania z jej lazurowymi ciągle śmiejącymi się oczami, boisz się jej szerokiego uśmiechu. Boisz się tego, że zostałaś sama, bez jednej z najważniejszych osób w Twoim życiu.  Strach jest dziwnym uczuciem, mimo, że paraliżuje Cię od środka, powoduje drżenie dłoni to z drugiej strony sprawia uczucie błogiego ciepła które niemal rozpala Cię od środka do czerwoności. Chciałabyś uciec, ale zdajesz sobie sprawę, że nie masz dokąd. Mogłabyś wrócić do Krakowa, ale świadomość życia w pustych czterech ścianach w sprawia, że przytyka Cię w żołądku i robi Ci się cholernie słabo. Zdajesz sobie sprawę, że musisz nauczyć się żyć znów w Kędzierzynie.

Chcesz być silna, niewątpliwie fakt, że codziennie w kącie Twojej drobnej salki siedzi postawny mężczyzna sprawia, że upadlasz się coraz bardziej. Tak bardzo jest Ci wstyd, że ciągle upadasz, że nic nie znaczysz, że jesteś słaba niczym młoda gałązka brzozy która miota się podczas silnego podmuchu wiatru. Przez głowę przewijają Ci się słowa Anielki ‘ Trzeba mieć wrażliwość księżniczki, a wytrzymałość kurwy’ więc może coś w tym jest.  Do księżniczki jest Ci bardzo daleko, do kurwy tym bardziej. To kim Ty do cholery jesteś, Lukercjo. Jesteś śmieciem, nic nie znaczącym podmiotem w tej cholernej układance Boga.

Zagubiłaś się w tym wszystkim. Czujesz się wyobcowana, myślisz, że gdy tylko opuścisz te grube szpitalne mury zostaniesz wytykana palcami jako ta cholerna kaleka bez nogi i kilku palców. Jak wrócisz do tak ukochanego dla Ciebie grania? Czy znów usłyszysz ten idealnie komponujący się z aurą Twojego domu dźwięk pianina? Czy znów będziesz żyła we własnym świecie wypełniona nutami ósemkami czy szesnastkami? Czy zagrasz te ukochane preludia Czajkowskiego? Nie. Nic nie zrobisz. Jesteś za słaba.  Słyszysz tylko jego oddech za plecami. Słyszysz ciche nucenie radiowych przebojów. Słyszysz szelest kartki, którą przewraca. Niewątpliwie słyszysz za sobą Wojtka.

-Lukierku przypominam Ci, że jestem tutaj wyłącznie dla Ciebie- mówi po Twoim kolejnym spotkaniu z brudną posadzka. Podchodzi do Ciebie, łapie swoimi potężnymi dłońmi w pasie i podnosi Cię kładąc delikatnie na wielkim, miękkim fotelu, który tata przywiózł z Twojego krakowskiego lokum.

-Nie potrzebuje litości – odpowiadasz hardo pod nosem. Nie chcesz pomocy na pokaz. Chcesz żyć we własnym świecie wypełnionym milionem cierni raniących Twoją duszę i ciało.

-Słoneczko, kto tu mówi o litości. Ja chciałem zwyczajnie porozmawiać. – dodaje z uprzedzeniem. – Posłuchaj opowiem Ci pewną historię. Był kiedyś pewien mały chłopiec, miał on starszą o rok siostrę. Byli niemalże nie rozłączni. Wszędzie razem.  Uzupełniali się idealnie jak ogień i woda. Jak ziemia i powietrze.  Był wiosenny dzień, a słońce górowało na horyzoncie. Ptaki śpiewały lekko, a oni wdrapywali się na coraz to wyższą gałąź na starej jabłoni u dziadka. Z drzewa powoli sypały się liście, a kora spadała lekko na ziemię. Nie czuli lęku, wręcz przeciwnie czuli dziwny rodzaj adrenaliny który sprawiał, że stąpali twardo po tak kruchym drzewie.  Dziewczynce nagle zrobiło się słabo. Brat ostrożnie pomógł jej zejść i zaprowadził do babci, która ze łzami w oczach przytulała rodzeństwo, dziadek natomiast trzęsącymi dłońmi dzwonił po pogotowie prosząc by przyjechali jak najszybciej. Babcia nie powiedziała wnuczce jednego, że z jej uszu i nosa wypływa krew. Karetka przyjechała bardzo szybko, zdezorientowany chłopiec płakał całymi nocami, dowiedział się bowiem jednego.  To jedno słowo zrujnowało jego dotychczasowe życie, zrównało je z ziemią. Białaczka, to ona odebrała mu wszystko.  Dni były monotonne, wymalowane tym samym czarnym piórem. Chodził do szkoły, a godziny dłużyły mu się niemiłosiernie, wracał do domu starym rowerem, rzucając go pośpiesznie przy furtce. Biegł do domu zostawiał plecak i wraz z mamą jeździł do szpitala patrząc jak z jego malutkiej siostrzyczki uchodzi promień życia. W soboty jeździł do dziadków i widział jak stara jabłoń traci też i swoje życie i mimo, że nadchodziła jesień czuł, ze dzieje się coś naprawdę niedobrego. Liście spadły w tym roku szybciej niż w poprzednim. Pewnej soboty padał gęsty deszcz i połamał drzewo, a chłopiec nadal siedział w tym samym miejscu.  Nagle zauważył jak rozpętała się burza, nie bał się jej. Spostrzegł jak gromki piorun uderzył w drzewo rozdzielając je na pół, jedna połowa upadła z hukiem na ziemię. Okazało się, że podczas tej burzy jego siostra przegrała walkę z własnym życiem. Chłopiec nie mógł się odnaleźć. Nie mógł żyć i funkcjonować bez niej. – mówił, a Tobie coraz więcej łez przypływało do oczu. Nagle czujesz jak chłopak siedzi na twardym taborecie tuż obok Ciebie mocno trzymając Cię za rękę.

-Wojtek, po co mi to wszystko mówisz, po co te bajki?

-Lukierku, właśnie opowiedziałem Ci swoją historię. W tym szpitalu umarła moja siostra, miała białaczkę. Trudny przypadek. Od jej śmierci jestem tutaj wolontariuszem. – mówi łamiącym się już głosem. Pragniesz tylko jednego, pragniesz zatopić się w jego wielkich ramionach dodając mu wsparcia, choć sama tak bardzo tego wsparcia potrzebujesz. Zdajesz sobie wtedy sprawę, że nie tylko dla Ciebie los był taki okrutny. Bezlitosny.

-Więc nadszedł właśnie czas, abym ja opowiedziała Ci historię mojego upadku- mówisz cicho schowana w jego ramionach.

_____________

Koniec narzekania ostatnio obiecałam, tak też będzie.

Przepraszam za tak długą przerwę jednak brak jakiejkolwiek weny dał o sobie znać.

Jak pewnie zauważyłyście (albo i nie) jest inne tło muzyczne. Jakoś bardziej oddaje charakter tego bloga. 

Nie będę przedłużać.

Zapraszam do zostawienie jakiegoś znaku po sobie. Nawet byle jakiego. Chyba, że wszystkie o mnie już zapomniałyście.

Pozdrawiam Anka